diumenge, 11 d’abril del 2010

Quien la sigue la consigue!! La experiencia de cruzar nigeria por sur!


Buea, 11 de abril 2010


Es mejor viajar lleno de esperanzas que llegar 
(proverbio japones)


Hola gran familia,… sin hacer esperar tanto como la última vez, aquí va  la crónica de nuestro viaje,.. des de luego, este tramo no tiene desperdicio y ha estado lleno de anécdotas de todo tipo, ha sido bien intenso.
Las últimas letras las habíamos escrito en Cotonou, des de donde estábamos con la incertidumbre de si contratar a alguien para que nos acompañara a cruzar Nigeria, o mínimo los kilómetros que hay hasta Lagos. Finalmente decidimos ir solos, al mismo tiempo que nos habían confirmado que no deberíamos pagar nada por introducir la furgo en el país.
Llegamos a la aduana, y nos encontramos una tranquilidad sorprendente por ser a primera hora de domingo, y por estar en zona cristiana, la mayoría de gente se encuentra en misa. Nos alivia la tranquilidad y nos convencemos que la cosa va a ser rápida y fácil. Pues bien, más de 4 horas entre una cosa y otra. El primer obstáculo aparece cuando nos dicen que no podemos entrar en el país, porque en España hay la gripe porcina, y deberíamos estar vacunados. Nos enseña una serie de documentos, fotocopias, formularios y nos dicen que la única solución es volver a nuestro país, que por ahí no podemos entrar! Que??? La discusión se alarga lo suficiente como para empezar a sentir que estábamos perdiendo el tiempo.
 Ingenuos de nosotros, todavía no nos estamos dando cuenta que aquí se arregla con dinero, y menos una cosa así.. no??? Así que se le acerca un individuo, compañero del otro, a decirle a Sofía que lo que quiere su amigo es dinero. Discutimos un precio, que al final es una miseria, pero que parece contentarles. Creo que empiezan a perder la paciencia con nosotros y ven que poco más nos van a sacar, porque si algo tenemos es tiempo,..  De esta manera sorteamos el primer trámite. En el segundo ya nos encontramos ante otro nuevo problema, solo nos dan 7 días  de Lesse-passe para la furgo, así que deberemos cruzar el país en una semana.
 Después de éste vendrá otro y otro y otro hasta el menos deseado de todos, la inspección de la furgo. Cajones, armarios, bolsillitos, cocina,..Creemos que el registro duró entre una y dos horas, de las cuales los medicamentos fueron estudiados uno a uno, incluso algunos comprobados informáticamente con los teléfonos móviles por los aduaneros especialistas en narcotráficos, (alucinante tecnología para ser Nigeria). Un verdadero circo, que pensábamos que iba a acabar con un pequeño atraco a mano armada, confiscándonos lo que quisieran, pero en la que solo se quedan con un medicamento anti malárico, y pidiéndolo de manera educada. Creo que al final, hasta se puede decir que fue divertida la experiencia, incluso llegando a parecer ya amigos de toda la vida. Alucinantemente ridículo. Esto ha sido el principio de esta odisea llamada Nigeria.
Una vez cruzada la frontera, y felices de nos haber soltado más que unos euros en tal espectáculo, paramos nada más pasar la barrera, buscando un lugar donde poder cambiar dinero y llenar el dipósito de gasolina. Este país es uno de los mayores productores de petróleo del mundo, ver para creer, el litro cuesta mitad de precio de lo que estamos habituados hasta ahora. Nada más parar se presenta un tipo por la ventana del conductor, en este caso de Barto, diciendo, “Money, giveme de Money!!”… “..Barto arranca, arranca!!!!” y el tipo intenta coger las llaves de la furgo mientras arrancamos a toda ostia, mirando por el retrovisor como de repente nos están siguiendo dos motos. Mierda!!! Vaya bienvenida,.. y a toda prisa que no nos den alcance. Finalmente se quedan atrás, pero de pelos ha ido que cogiera las llaves, y entonces si que se hubiera liado, vaya si se hubiera liado,..
Primera lección aprendida, no bajar las ventanillas del coche mientras estemos parados, y siempre con los seguros bajados de las puertas,.. des de luego la fama de Nigeria, empezamos a ver que no es broma, que es bien real. Vaya susto!!!! Los ojitos bien abiertos!!!
A partir de ahí se viene la tortura madre, en no más de unas pocas decenas de kilómetros hasta la capital de negocios nigeriana, Lagos, encontramos unos 25 controles, unos policiales, otros militares, otros nadie sabe, pero los hay, de mil colores, uniformados, y sin, pero más vale que te pares si no quieres que te aporreen el coche con los palos y bastones con los que todos van armados, no vaya a ser que a uno se le pase por la cabeza la idea de pasarse de largo sin pararse, cosa que como vemos, sucede a menudo. Y es que aquí cada uno quiere sacar partido de la ocasión que se les presente, y ahora mismo, estos blanquitos en furgo, parece ser un buen negocio, y nos paran a veces cada cien metros, a veces cada quince. La palabra para esto no es otra que RIDICULO. La verdad  es que nos escapamos de todo los controles sin soltar un duro, acaban devolviéndonos los papeles del coche, los pasaportes y hasta las tarjetas de vacunación siempre, claro que piden, pero nos escapamos de todos sin pagar, y tan solo uno se nos pone feo, al que finalmente le regalamos una camiseta para su hija quinceañera. Lo que hay que ver!
Salimos medio desesperados de lo vivido en las últimas horas, y nos encontramos ya en la entrada de Lagos, donde Sofía ha hecho un buen contacto (couch surfing) donde podremos ir dormir esa noche. Antes de llegar a destino un nuevo control nos retiene casi una hora. Ya medio perdidos en este caos de ciudad de 14 millones de personas, viene a nuestro encuentro Enmanuel, un nigeriano que trabaja para distintas Ong’s, y que nos acoge superbien, y al que le estaremos siempre agradecido por su hospitalidad, ayuda y consejos. Desde luego Lagos tampoco da muy buena vibra por si misma.

Al día siguiente decimos salir de este bullicio, y Emmanuel viene con nosotros para indicarnos bien el camino. No queremos perdernos aquí. Estamos contentos de estar saliendo cuando de repente se nos revienta una rueda delantera. Apartamos la furgo un poco, y entre que ponemos los triángulos y sacamos el gato, ya tenemos delante una grúa que nos ha inmovilizado la furgo y que pretende llevarse la furgo fuera de la calzada por una módica suma, nada módica, por supuesto. Policía, discusiones, intentando cambiar la rueda entre tanto, y llegando a una negociación antes de que sea demasiado tarde para estos tres blanquitos atrapados sin salida y con la furgo inmovilizada. Gracias a Dios que estaba Emmanuel, y que literalmente casi se arrodilla para que el de la grúa acepte el soborno de unas pocas Nairas y nos dejen salir. Que nervios y caos, en tan solo unos pocos minutos pasas de estar escuchando música en tu furgo “tranquilamente”, a encontrarte desesperado para que no se lleven tu furgo y te desplumen para recuperarla. Arrancamos, dejamos a Emmanuel en una parada de autobús para que pueda volver a su trabajo, mientras que todos por dentro estamos ya pensando que va a ser lo siguiente que nos pueda pasar. Emmanuel no te vayas!!!
Decidimos continuar nuestra ruta por una vía secundaria hacia Benín City, esperado así no encontrar tanto controles, y medio nos arrepentimos, porque es bastante más larga, y aunque no hay tantos controles, nos los volvemos a encontrar de todos los colores y situaciones inimaginables. Entre las historias y cuentos que les contamos y la sonrisa femenina de Sofía pasamos por todos teniendo que pagar solo en un control que se nos pone bien agresivo, y que a cada minuto que pasa más dinero nos pide, y como vemos que la cosa se está poniendo fea más vale pagar y salir de allí al momento. Al acercarse la noche acabamos pidiendo para dormir en el recinto de una iglesia en Ifon, y acertamos. Encontramos una gente amabilísima y humana, y es que en Nigeria no hemos dejado de encontrarnos personas hospitalarias y con ganas de ayudarte, todo hay que decirlo.
Al día siguiente más de lo mismo, de control a control, y nosotros nos dedicamos a partir de ese momento a actuar, que si somos misioneros, que venimos de tal iglesia, que rezaremos por ustedes, que Dios les bendiga. Y parece que funciona. Más tarde vendrán otras como que somos músicos, que si tenemos una reunión con tal cónsul, que si tenemos un amigo en las Naciones Unidas,… 


También  encontramos estafadores, compinchados con la poli, y de la que nos escapamos como podemos, cuando un tipo acompañado de los milicos nos viene diciendo que necesitamos unos papeles para circular por la región, unos papeles nada baratos. Supuestamente obligatorios. La negociación lleva tiempo, no parar nunca el motor de la furgo, y al final sacar la carta de la manga de decir algo como “espera un momento, que tengo un amigo importante en el país que va aclarar esto” (made in Sofía). Todo y que sale bien la jugada, la cosa acaba de nuevo teniendo que soltar algún billete. Hasta la coronilla de los nigerianos!!!!

La última noche antes de llegar a Calabar dormimos en un cuartel de la policía, porque en el último control nos dice que es una de las zonas más peligrosas del país, por el tema de secuestros, por lo que decidimos intentar buscar el lugar más “seguro” y barato de la zona, “pos pal cuartelillo”. A partir de ahí, que si somos amigos del Oficial de tal cuartel, que si el soldado tal,.. todo vale en este juego.
Y por fin llegamos a Calabar y directos al consulado Camerunés, que queremos hacer lo antes posible la visa y salir de aquí. Calabar es diferente, es una ciudad limpia, y se respira una tranquilidad inusual por ser Nigeria. Es la primera vez que caminamos tranquilamente por este país de locos sin tener miedo, y eso se agradece después de estos últimos 4 días de pura paranoia.
En ese momento decidimos buscar un barco para cruzar la furgo a Camerún, porque hemos escuchado que la pista que entra a Camerún, de Ekok a Mamfe, está en un estado que hace muy difícil, prácticamente imposible el paso de vehículos que no sean 4x4. Y como que aun no queremos cargarnos la furgo pensamos que aunque sea una inversión un tanto exagerada, el viaje lo vale.
En el consulado nos hacen la visa en el mismo día, y disfrutamos de una amabilidad, un tanto sospechosa, sobretodo por como el allí presente hermano del cónsul, Plácid (a partir de ese momento alias “plastik”), trata a Sofía. Tal así que nos invitan a dormir a la residencia consular camerunesa, y aun y con dudas aceptamos. Una invitación así no ocurre cada día. Esa misma tarde ya estamos tomando cervezas con la mitad de la plantilla del consulado camerunés y con el mismo cónsul viendo el partido del Barça en una súper pantalla plana y aire acondicionado. Que raro es todo esto!
Desde ese momento Plastik se desvive por tramitar nuestros pasajes del ferri, y es que empezamos a ver que no solo tiene intereses en su acercamiento a Sofía, sino que parece ser que las comisiones están también en el aire. Alcohólico, mafias y un toque de gilipollas, no hay otras  palabras para describir a este peazo de cabrón, a parte de Plastik, claro está!
Entre ello, y con negociaciones infinitas e inútiles para intentar bajar el precio por cualquiera de los caminos posibles y cayendo en los engaños de creer que solo hay un barco, y al mismo tiempo con el miedo de, aunque en Calabar, seguir estando en Nigeria, cedemos al precio, cansados ya y con ganas de llegar a Camerún.
Entre ello, en esos momentos estamos esperando el Carne de Passage de la furgo, que deberíamos recoger en Calabar, porque el Jose nos lo ha enviado en correo urgente por DHL. Algunas fuentes de información nos han dicho que es obligatorio para entrar en Camerún, por lo que no nos la queremos jugar. Dicho  papel tendría que llegar Viernes,… mierda,.. si es Viernes Santo y todo esta cerrado, al menos aquí hasta el martes siguiente,.. Como puede ser!!!! Mil llamadas, visitas a DHL, internet, y pedir ayuda a amigos para recuperar ese documento sea como sea. 

Después de lo que supone meter una furgo en un ferri africano, que pensábamos que iba a ser algo más grande, el Thanasis, tramitar papeleo, sellar pasaportes, y decidir por obligación, intentar pasar a Camerún sin el carne de passage, porque se nos acaba la visa, ya estamos en el barco. Adios Plastik, nigerianos, controles y estresss. Toca dormir en butaca, esperando que zarpe sobre las 5 de la mañana.

Ya estamos en el mar, cuando sobre las 8 de la mañana el Barto que estaba en cubierta aparece gritando ”… Jordi Jordi Jordi, corre corre corrrre!!!!!..”. Medio adormilado, descalzo, empiezo a seguirlo, a él y a otro tipo de la tripulación, bajando escaleras hasta llegar a un camarote, y el tipo no paraba de decir,”.. CLOSE THE DOOR, CLOSE THE DOOR!! YOU UNDERSTAND!!!!???”.. y el Barto me dice, “tio, que nos atacan los piratas…!!!! “ “queeeeeee??????”  Venían unos barcos sospechosos en dirección al nuestro, y por lo que se ve, en mar nigeriano hay muchos piratas y el asalto a barcos es muy común, y no pensemos que pasaría si encuentran a unos blancos a bordo. No quiero pensarlo, pero su manera de reaccionar escondiéndonos solo a nosotros habla por si sola. Por suerte los piratas pasaron de largo. Que alivio que sentimos cuando  en vez de escuchar a alguien aporreando la puerta del camarote, apareció uno de los de la tripulación a decirnos que ya podíamos salir, que ya no había ningún peligro. Mama mía!!! Y Sofía sin enterarse de nada, ya que le habían dejado un camarote pa dormir, y estaba soñando con los angelitos mientras el Barto y yo nos hacíamos caquita encima!! Vaya cosas,.. y a partir de ahí aprendimos, que hasta que uno no sale de Nigeria, ya sea  tierra, aire o mar, uno no puede estar tranquilo, así que con frecuencia preguntábamos,..” ¿ya estamos en Camerún?, ¿esto son aguas camerunesas?”. Vaya alivio cuando la respuesta fue un sí.

En el ferri estuvimos muy bien cuidados por Ibrahim. Cuando se enteró de la cantidad que habíamos pagado y de la trama de “Plastik”, no dejo de cuidarnos, me imagino que la sonrisa femenina también ayudo. 

Y eso también facilitó las cosas en el desembarco, que tampoco fueron nada fáciles. Por la noche llegamos a un pequeño pueblo portuario llamado Tico, donde después de los tramites habituales de pasaporte, vemos que no podemos sacar la furgo del barco, porque la marea esta baja y hay que esperar a que suba, para que la rampa se ponga algo más horizontal, así que deberemos esperar una noche más. Una pequeña cena y a dormir a un hotelito lleno de mosquitos. No hay más opción que esta.
Al día siguiente ya tenemos la marea lo suficientemente alta, y la furgo sale, aunque nos piden unos cuantos francos, ¿¿por manutención?? No se como lo llaman, pero igual, nos parece un robo. Nos negociamos una de las bicicletas que llevamos, pero al salir la furgo, vemos que hay un retrovisor roto, un trozo de parachoques descolgado y un par de golpes en la chapa, por lo que nos discutimos negándonos a pagar ni en bicis ni en nada hasta que no veamos un responsable de los daños. Por lo que no habrá pago.
Aparece el tipo de aduanas, dice que su jefe no está, y después de hacernos esperar unas horas para legalizar la furgo en el país, y sin pedirnos el temido carne de passage, con una caja de Nolotiles se contenta y nos deja salir diciendo que no necesitamos  ningún documento especial para circular por el país. Aunque sabemos que no es cierto, pero con la duda, salimos a la carretera, y en el primer control, ya nos piden un papel llamado Pasavant, nos dicen que el seguro que llevamos no es valido, y para colmo, que en el sello de entrada en el pasaporte, en vez de 3 de abril, nos han puesto 3 de marzo,.. mierda mierda y más mierda!! El poli ya tiene la excusa para desplumarnos, pero como no tenemos ni un duro, no le toca más remedio que dejarnos ir. Volvemos a Tico, y volvemos a discutir con Aduanas, donde nadie sabe nada. Finalmetne nos hacen un Pasavant, por el que nos piden una fortuna, y salimos llorando y así sin pagarlo. Que complicado es todo, no? Nos hacemos un seguro valido, volvemos a inmigración para que nos cambien el sello del pasaporte, cambiamos un poco dinero y cambiamos de plan,.. vamos a relajarnos que nos lo hemos ganado, así que a Limbe a comer pescaito rico. 

Al día siguiente me voy en micro a Yaundé a tramitar mis papeles para un pasaporte nuevo, mientras Barto y Sofí se quedan arreglando algunas cosas de la furgo, y como no comprando ruedas nuevas.


Nos reencontramos en bonito pueblo llamado Buea. Aquí encontramos la ansiada tranquilidad, unos días sin conducir, sin controles policiales. Y nada mejor para relajarse que pasar unos días en la montaña. Aquí es donde hemos alcanzado la cumbre de la montaña más alta del Africa del Oeste con 4090 mtrs, el mt Camerún. 

Y bueno, después de tal tremenda paliza de dos días, uno pasado por agua y el otro de horas y horas de caminar, hoy nos toca un poco de descanso, una porque tenemos tremendo dolor de piernas de la falta de costumbre, y otra porque existen las vacaciones dentro de las vacaciones.
Y hasta aquí la actualidad fragonafrica. Puede que esta crónica sea demasiado larga, o con pocas fotos, pero realmente está vivido con tanta intensidad que se ha hecho difícil resumirla más, aun y no habiendo explicado alguna otras experiencias que quedan para el cara a cara del regreso.
Agradecemos enardecidamente al Jose y a la Chata todo el curro que se han pegado por recuperar el Carne de passage, de verdad no sabéis cuanto os lo agradecemos,  si va bien mañana vamos a llamar a Yaundé para ver si se ha reenviado y podemos recuperarlo en la oficina DHL.
Ya sabéis que os queremos mucho, pero no dejamos de repetirlo, no vaya a ser que alguien se le olvide. Que pensamos en cada uno de vosotros, y que la telepatía existe pero que a veces falla, ¡también hay que tenerlo en cuenta!!
Amor incondicional a todos,..  muchísima paz y  que desborde la buena salud

Feliz primavera

Jordi Barto y Sofi

10 comentaris:

  1. Hola aventureros!!!
    Se nota que esta vez habéis pasado por los miedos del viaje a países chungos, lo único que se os puede desear es que tengáis muchísima suerte y que de esta hay que escribir un libro por lo menos.
    Saludos a todos-as.

    Barto, un saludo del pequeño Carlos jeje. (el nuevo de la familia)

    ResponElimina
  2. joeeeeeeer!!! quin estraguuu!!! M'ho he llegit sense respirar! Bufff vaya aventures!
    Bueno, avisa'm quan hagis rebut la carteta del dhl de mi vida. Para cerrar el tema, si?? El telèfon amb el que parlavem el segueixes tenint per tots els paisos on passeu? Ja m'expliques! petooons!

    ResponElimina
  3. Salut companys, aqui el victor (medusa), felicitats!! ja heu atravessat nigeria!! jajaja no hi ha per menys eh? de tantes llegendes falses que un es troba pel camí, nigeria no decepciona, quin país mes corrupte!!!
    felicitats!!! i keep going south que fa baixada!
    sort i bon camí!!

    ResponElimina
  4. Ostres le vostres Històries són millors que les d'en Massagran, el del Cavall Fort.

    Petons i molta molta sort

    ResponElimina
  5. Una història plena de trabes però sempre s'en sortiu!!!molt bé home!!!
    Heu fet un bon equip,almenys és el que sembla.
    Que tingueu molts moments bons i menys estress aduaner!!
    Us envio molta sort desde capafonts!!!
    la fura!!

    ResponElimina
  6. Buenos días!.
    Ante todo.... MUCHAS FELICIDADES ENANO!!!!
    Madre mía que aventura Nigeriana, yo pensaba que esto sólo pasaba en las películas y en las de terror. Bueno muchachos menos mal que ya ha pasado el suplicio. Desde aquí os mando toda la paciencia del mundo y mucho ánimo pa seguir disfrutando del continente. Un beso grandisimo a todos.

    Eva (Desde la Sede del TPA Granaino)

    ResponElimina
  7. ya eres un año más viejo. feliz cumpleaños Barto, que tengas un día fantastico. Deli

    ResponElimina
  8. Salut a vous Sofia, Jordy et Barto !

    Wahou ! ! ! Incroyable vos aventures !
    Je pense bien a vous et je suis heureuse de voir que vous vous etes sortis du Nigeria !
    Bonne chance pour la suite !
    Enormes Bisous a vous 3 ! Bon voyage

    Joaquina (du Baobab a Ouaga)

    PS : j espere que Sofia pourra traduire.

    ResponElimina
  9. eiiiii nanos!!! com va tot??
    ja veig que p'alante p'alante...
    jo per fi ja he tornat cap a casa i per aqui tot be i us envien molta vibra+++
    salut i força al canut !!!

    -el niño-

    ResponElimina
  10. ...Ei guapisimoooossss!!!!!!
    Me alegro que, a pesar de todas estas experiencias no tan agradables, esteis viviendo este viaje tan alucinante y maravilloso.... Gracias por compartirlo con nosotros...
    Barto, nene, que este año se me ha pasao, ehhhhhhhh????? jejejejej, MUCHÍSIMAS FELICIDADEEEEEESSSSSSSS XURRI...., mil bexitos... Este cumpleaños dudo mucho que algun dia se te olvide, eh????
    Bueno, mil besotes a los tres y que sigais así,.... CUIDAOS MUCHO, VALE??????
    Muuuuuuuuuaaaaaaaaaacccccccccccccccc..
    NURI.

    ResponElimina

"en mi mundo .. en mi camino"